İNSAN DÜŞMEYE GÖRSÜN

Mutluydum Bingöl’e kadar.
Yoktu ne bir dert, ne keder.
Belden, bacaktan olunca,
Dedim alın yazım kader.

Böngöl’de vurdular beni,
Kanımla yuvdular beni,
Belden, bacaktan olunca,
Çabuk unuttular beni.

Geçti o sağlıklı yıllar,
Bacak yerin aldı kollar.
Belden, bacaktan olunca,
Yokuş oldu dümdüz yollar.

Gitti gelmez güzel günler,
Yaşanmaz bir daha dünler.
Belden, bacaktan olunca,
Zehir oldu bak bugünler.

Neşeli, hoştu her anım,
Güzel geçerdi zamanım.
Belden, bacaktan olunca,
Sızlıyor şimdi sol yanım

Tabancam takardım bele,
Göğüs gererdim her sele.
Belden, bacaktan olunca,
Kemer takamadım bile.

Vız gelirdi iniş, yokuş,
Fark etmezdi yaz ile kış.
Belden, bacaktan olunca,
Çok sorun merdiven çıkış.

Nasıl idim, nasıl oldum,
Gül idim sarardım, soldum.
Belden, bacaktan olunca,
Çınar idim, odun oldum.

Atalay ÜRKER
Gazi - Şair